Oud-vrijwilligster Marlous Bakker aan het woord –
“Juist het kleine is heel veel waard”

Tussen opleiding en werk in, gek op koken, geïnteresseerd in de Indische cultuur en graag iets voor een ander willen betekenen. Dit waren de belangrijkste redenen voor Marlous Bakker (23) uit Wageningen om vrijwilligerswerk te doen bij ons verpleeghuis Rumah Kita. Op de website www.wenszoektjou.nl was net een leuke vrijwilligersvacature gezet voor koken met ouderen. “Ik dacht echt dat klinkt top! Ik ben gek op koken en ik wil ook graag iets voor de ouderen betekenen. Dat het maar vijf minuten lopen van mijn huis was is natuurlijk ook mooi meegenomen. Ik had nog niet eerder vrijwilligerswerk gedaan voor langere tijd en was net klaar met mijn opleiding Voeding & gezondheid, aldus Marlous.”

Uitdaging

Marlous startte in maart van dit jaar met haar vrijwilligerswerk bij Jasmijn 3-5 van Rumah Kita. Een woning met mensen met dementie met Indische of Molukse achtergrond. Na een gesprek met de vrijwilligerscoördinator, een korte rondleiding en een voorstelrondje op de woning kon ze al na twee weken starten met het koken op de woning. Samen met collega Emily hebben we gekeken hoe je eten kon bestellen en hebben we afgesproken dat ik haar de ingrediënten wekelijks zou mailen. Iedere dinsdag laat Marlous weten wat ze nodig heeft, zodat we donderdagmiddag meteen van start kunnen met de activiteit.

“Tijdens mijn opleiding heb ik geleerd hoe ouderen eten en hoe hun smaakbeleving is. Dit zie ik meteen terug tijdens mijn vrijwilligerswerk. Als je dementie hebt of wat ouder bent dan is je eetlust vaker een probleem. Je moet echt kijken hoe je eten interessant houdt en dat vind ik ook een uitdaging in mijn vrijwilligerswerk. Ik doe dit door samen met de bewoners het eten klaar te maken. Ze snijden zelf de groente en dit stimuleert ook de zin in een maaltijd. Het is een uitdaging op zich en ik ben al blij als ze al een paar happen nemen van de zelf gemaakte maaltijd. In het begin moest ik hier echt aan wennen en was ik zelfs bang dat ik te weinig zou hebben. Dat is echt nooit het geval, want de meesten houden vaak een plekje over voor de bak vla met slagroom aan het einde, vertelt Marlous”.

“Mijn opa had echt liefde voor de Indische keuken”

Als ik na het interview mee mag naar de woning laat Marlous me zien waar ze gaat koken. Ze loopt de woning op alsof ze er al jaren komt. “Ik voel me hier ook echt welkom en als er iets is kan ik altijd bij de zorgcollega’s terecht.” Voor vandaag heeft Marlous twee courgettes, twee aubergines, een bakje champignons en tofu besteld. Ze maakt iedere week een ander gerecht en haalt deze uit Indische kookboeken of het internet. “Ik heb ook een keer Italiaans gekookt, maar dat was geen succes. Inmiddels krijg ik ook van anderen recepten toegestuurd. Zo helpt mijn moeder enthousiast mee. Ze krijgt via via allerlei recepten en zelfs van één van haar collega’s een pdf met allemaal handgeschreven familierecepten.“

“Mijn opa had echt liefde voor de Indische keuken. Toen we vroeger bij hem aten kookte hij ook vaak uit de Indische keuken en vertelde hij verhalen over zijn tijd in Indonesië. Door zijn verhalen is mijn interesse in andere culturen ontstaan. Hij maakte toen ik nog heel klein was wel eens ‘eitjes in bruine saus’, wat het precies was weet ik niet meer. Wat ik wel nog weet is dat het heerlijk smaakte. “

Juist het kleine is heel veel waard

Marlous voert met regelmaat mooie gesprekken over vroeger aan tafel. Over hoe het in die tijd was en hoe de bewoners zelf kookten. Ze vindt het geweldig als ze over hun eigen kookkunsten praten, want ze hebben allemaal liefde voor eten en natuurlijk de Indische keuken.

“Een tijdje terug werden er van een mevrouw foto’s gemaakt tijdens de kookactiviteit. Zelf wist ze niet meer dat ik er vorige week ook al was geweest en dat we samen gekookt hadden. Familie mag helaas op dit moment niet de woonkamer in. Daarom stond haar man vanuit de gang foto’s te maken van zijn vrouw. Je kon zien dat hij genoot, omdat zijn echtgenote ook genoot. Dat was zo fijn om te aanschouwen. Hij had een trotse glimlach en ik kan me zo goed voorstellen dat je zelf ook blij wordt als je ziet dat je echtgenote blij is. Daar doe ik het uiteindelijk ook voor, een goed gevoel bij iedereen. De activiteit die ik organiseer is niet heel groot, maar juist omdat het klein is, is het voor mensen heel veel waard. En ik krijg er zelf ook veel voldoening voor terug, aldus Marlous.”

Op de foto:
Marlous Bakker, enthousiaste oud-vrijwilliger bij Rumah Kita
inmiddels gestopt als vrijwilliger door het vinden van een leuke betaalde fulltime baan